start

Rolf's Reis - Notes by Gaëlle

Gemaakte reis: Rotterdam Centraal – Breda – Eindhoven – Utrecht – Gouda – Rotterdam Alexander.

De drukte op centraal, onderweg met en naar een koffie. Zo zittend naast de Feyenoord shop voel ik me een echte rotterdammer. Toch verlaat ik het thuisfront en ga ik op reis. Naar Breda.. naar Eindhoven. Een wandeling en een Eindhoofse koffie verder scheiden onze wegen. Terug naar de trein, op naar Utrecht. Langs huizen, weilanden, fabrieken en bos. Doe eens gek, gooi je haar los.

Zo veel vreemden om me heen & toch is ieder mens er één. Ook al is er geen interactie, we zijn samen en gaan de zelfde richting op. We hebben het zelfde doel. Wij zijn stil, maar de trein niet. Hij maakt onheilspellende geluiden. Schommelt heen en weer en af en toe doorbreekt een stem de roes van het reizen. We naderen onbekende plekken of scheuren er juist voorbij. Bestemmingen voor anderen of misschien ook voor mij.

Alle landschappen lijken het zelfde, net alsof iemand ze gekopieerd en geplakt heeft in verschillende steden. Ik dacht dat Nederland vol was gebouwd, maar als ik het zo zie valt dat wel mee. Alsof het raam een tv is, raast alles voorbij. Ik vervolg mijn reis naar Gouda. Een plek die ik ken. Daar ben ik aan toe. Het is m’n geboorte plaats. Opnieuw onderweg, de 4e trein. De trein maakt de wereld klein. Eindelijk iets bekends, maar zo zonder doel toch heel eenzaam. Ik besluit naar het ziekenhuis te lopen waar ik geboren ben, heb het nog nooit bezocht. Ken alleen de verhalen..van papa rokend op het balkon terwijl ik eruit gehaald werd. Eenmaal daar aangekomen blijkt het een wonderlijk mooie plek. Niet meer in gebruik, maar vol met anti-kraak winkeltjes/woningen & workshop ruimtes. Helaas op maandag gesloten, ik vertel het gebouw dat ik later een keer terug kom. Voor de 3de keer in mijn leven. Ik loop terug naar de stad en haal typische Goudse stroopwafel snippers.

Ik ben moe, spoor 8, zo bekend. De trein richting R’dam centraal. Waarbij ik bij R’dam Alexander de trein vaarwel zeg & mijn reis vervolg met de trein z’n broertje: de metro. Na een korte rit vul ik de laatste meters met de fijne gedachte dat ik bijna thuis ben.

In de avond onderneem ik nog één laatste reis. Met de auto dit keer. Op naar mama in Waddinxveen. Om vervolgens voldaan te slapen, in mijn eigen Rotterdam.

Project: Sta even stil - Gaëlle

Met mijn project onderzoek ik wat geluk
is en wat je kan doen om je geluksbewustzijn te verhogen. 1 van mijn eerste stappen was om mensen te interviewen over hoe hun geluk zien. Uit mijn onderzoek bleek dat veel mensen van mening verschillen over de kleur van geluk. Ik ben deze kleuren gaan verzamelen en gaan gebruiken. Uit mijn onderzoek bleek ook dat geluk een gevoel is die altijd aanwezig is maar dat hij verandert van kracht. Die net als eb en vloed, komt en gaat. Dat bracht me bij golvende lijnen en de vorm van druppels.

Hiernaast zie je een paar van mijn tot nu toe gemaakte werken. :)

Groetjes!

Zie hieronder mijn video 'Rails'. Het gaat basically over het verlangen/denken aan een geliefde tijdens het reizen. De beelden zijn van de treinreis en het wandelen door Den Haag - Thijs Meindertsma

Work/Progress Julia Luteijn

Zowie Smeets
Sculpturen

RANDOM THOUGHTS // LOZT GURL ADVENTURES

'ik ben op avontuur, op reis en op zoek naar iets waarvan ik niet wist dat ik het zocht toen ik begon. soms moet je je hart volgen, en niet bezig zijn met waarom.'

'ik wilde zo graag mijn stem laten horen, zo graag erkend worden voor wie ik ben, een struggle die ik langer dan vandaag ken. door dit avontuur ben ik erachter gekomen dat ik de stemmen van anderen, het echt zien van de de wereld en de mensen om me heen eigenlijk veel leuker en interessanter vind en tegelijkertijd geeft het me ook een meer voldaan gevoel. die focus herstellen in het liefhebben en samenbrengen, liever dan bezig zijn met het verlangen ergens bij te horen.'

'ik zoek naar connectie met de wereld en de mens, maar niet eentje die om mijn zelfbewustzijn draait, maar die van ons samen.'

'ik denk dat vervreemding heel nauw samenhangt met eenzaamheid, je vervreemd voelen van anderen, van je omgeving, van je thuis. dat gevoel veroorzaakt denk ik eenzaamheid. als je liefde je verlaat, voel je vervreemd van je zelf, je bent immers niet gewend meer om alleen te zijn. zodra je met die vervreemding om kan gaan, voel je ook minder eenzaam.'

'afleiding zoeken in doelloos memes kijken of gifjes sturen naar je tindermatches die je toch nooit gaat ontmoeten.'

'de vertrouwdheid van mijn thuis is ver te zoeken. dus vind ik het in andere dingen, lieve mensen, de zon, de wind spelend met mijn haar, het geroezemoes van mensen om mij heen.'

'ik heb een enorme drang naar connectie, liefde en samenbrengen. in precies dit voel ik me, vooral de laatste tijd, vaak afgewezen. dit zorgt voor een eenzaam gevoel. ik weiger in het algemeen om op te geven en negatief naar interacties en mensen te kijken. ik begrijp kwetsbaarheid en tegensprekende gevoelens en het spel van afstoten en aantrekken, het zijn vooral allemaal onzekerheden. ik besef me ook dat de afwijzingen die ik krijg vaak niet veel met mij te maken hebben, dat het meestal het probleem van de persoon is die mij niet echt dichtbij durft te laten. en misschien doet het er ook niet toe waarom dat eigenlijk is. ik ben alleen wel moe van dat gevecht, en besloot daarom de controle op te geven en in te geven in het eenzame gevoel.'

'ik ben alleen, maar niet eenzaam. mijn connectiegehalte is atm wel voldaan.'

'op momenten blijft het moeilijk, tussen eenzaamheid en alleen in zijn. je leegte vullen met drukte, maakt het uiteindelijk ook weer te vol. en dat legen gaat moeilijk zonder "thuis."'

'ik ben zwervende, maar geen zwerver. ik ben op wereldreis, maar dan in eigen land.'

'is eenzaamheid een soort van leegte? of juist de onrust, zoals Luc zei.'

'individualisme is belangrijk voor je zelfontwikkeling: het leren om op eigen benen te staan. toch blijf ik het ook gevaarlijk vinden, omdat het lijkt of we soms iets anders belangrijks lijken kwijt te raken: samenhorigheid of misschien wel echte connectie. (...) daarom is communicatie zo ontzettend belangrijk. het connecties bijven maken, het blijven bevestigen van elkaars bestaan, alwel: de samenhorigheid van het mens zijn.'

Mark: 'je zo vrij bewegen dat thuis net zo ver weg voelt.'

lozt gurl adventures // the people who made me feel less lonely

ik heb fotos gemaakt van de mensen waar ik ben blijven slapen en van de mensen die mij op kleine avonturen namen in mijn grote avontuur.

- festus - nijmegen - dag 2 -
- luc - wageningen (uiterwaarden) - dag 2 -
- mark - hilversum - dag 1 -
(picture of a picture, still to be scanned)

// 35mm - snapshots // Quilla van Lieshout // LOZT GURL ADVENTURES ( work in progress )
forms of documentation - journal, random thoughts and poetry - photography (analogue) - vlogs (iphone and photobooth) and film (dv) - interviews -

lozt gurl viddies // (below)

i've made this videos in the past quarter, and the beginning of this one. i felt lost, but i wasn't anything i did not felt before. so i kept on going. i decided to turn the camera on myself, and introspect myself.

when i decided to go on this adventure, i kind off decided to literally get lost. not be busy with where i was going, but just go where the day and the people around me brought me. somehow by observing and participating in the world outside of my bubble i started to feel less lost and lonely than i did before. by being forced to find a feeling of home in the unfamiliar, i finally started to let go of this emptiness/loneliness by either filling it or enjoying it.

x

tekst die ik zou voordragen op de eerste schrijf bijeenkomst

rolf

dode dieren

Ik heb twee duiven zien sterven tot nu toe:
1 op de snelweg zat een duif na een klap van een auto in volle snelheid nog net levend in een wolk van zijn eigen veren
2 een duif viel uit de lucht voor de voeten van twee Japanners, een jongen en een meisje. Het meisje schreeuwt. Een rauwe kreet.

Ik zag een konijn worden leeggezogen door een hermelijn, ik schreeuwde tegen dit dier en redde het konijn dat kort daarop in mijn handen stierf.

Ik heb een pad langzaam verslonden zien worden door een adder. Hier kon ik makkelijk naar kijken, het koudbloedige schept blijkbaar afstand. Misschien ook de rust waarmee het gebeurt? Die beesten met hun ogen open, zowel die die gegeten wordt als die die eet.

11 jonge meesjes die door hun ouders verlaten waren in het nestkastje dat we hadden opgehangen in de tuin. We hebben geprobeerd ze te redden door ze met een stokje te voeren, geen enkele heeft het overleefd.

Ik had in het bos een gewonde parkiet gevonden en mee naar huis genomen. Die avond draaide de parkiet eindeloos rondjes achter zijn eigen staart aan onder de schemerlamp. Mijn vader stopte hem in een plastic zak en sloeg hem dood tegen de muur van ons huis.

De tanden van mijn cavia waren doorgegroeid. Omdat hij banaan zo lekker vond vergaten we hem hard voer te geven. Mijn vader verdoofde het dier met ether en knipte zijn tanden. Twee dagen later was hij dood.

Ik trof een konijn in de wei dat dood lag te gaan, ik durfde het niet te helpen. Met wat takken om hem heen maakte ik zijn toekomstige graf.

's Nachts zagen we een kat die door een auto aangereden was. We wachten op de dierenambulance. Die kwam niet opdagen.
Uiteindelijk neemt de bestuurder het dier mee naar een achtertuin en onthoofdt het met een schop/schep/spade.

Een klein zangvogeltje, ergens in Frankrijk, ligt midden op straat. Het lijkt ergens tegen aangevlogen te zijn, mijn vriendin wil niet dat ik het aanraak. We krijgen ruzie, ik leg het aan de zijkant van de weg. Ik kan het niet doodmaken.

Een jong haasje wordt door de kat dood voor mijn voeten gelegd. Ik slacht, bak het en eet het op. Zijn vacht heb ik gepekeld.

Een muis kwam op een koude winteravond bij de kachel zitten. We keken elkaar aan, hij zat rechtop, op zijn achterste pootjes. Na een tijdje zo gezeten te hebben viel hij dood neer. (Hij bleek door de buren vergiftigd.)

Samen met een vriendin rijden we op een brommer door het Kröller-Müller park. We zijn uitgelaten, ik voel me heerlijk. Ik race een groepje fietsers voorbij en rijd een hazelworm dwars doormidden.

Het een en ander aan muizen die door de kat werden gevangen en die thuis dood werden gespeeld.

Een egel meegenomen uit het bos; deze bleek gewond en een paar dagen later was hij dood.

Ik ben de schildpad vergeten.

Humans are social beings, but or and are highly influence by things that happen around them. When you look at social media, you keep seeing these quotes about having a so called small circle or being by oneself as some sort of promoting that this is what is good or cool. Being by yourself has become a trend, mainstream. Even singers and rappers are promoting this and the society and fashion helps by promoting uniqueness instead of diversity. These little things pushes human beings further away from each other. Even when you're looking at animals you can clearly see that most animals need each other to survive. A whale for example dies from feeling lonely.
Loneliness is triggered by expectations, by not feeling connected. Maybe you are connected but it doesn't fulfill your expectations.

Falkona Rexhepi, feelings on paper

Draft 1

We could
laugh and
cry and laugh
about it all again
I mean,
man we could be
sad again,
bad again,
mad again,
but
we can never be,

(for sure,)

young again.

Never ending
process of ageing

skin wrinkling, hair greying

within the blink of an eye, your end
could be nearing
there is no escaping.

(Our women they be raping, clock ticking,
our people; raging

Saying;
nah fool, we just playing
-You- )

(All under construction)

Dead man’s hope
for better days,
better ways to
express himself when
he finds himself laying
next
to her
naked body.

Dead man haunted by her beauty,
her words, her
warmth.

Dead man’s pain numbed by the $300,- Scotch
Dead man’s words,
turning into
nobel winning literature.

What a torture it must be to
Feel.
To fall so very deep into
nothingness.
To breathe out screams
heard by no soul around him.

Dead man waits, see,
his only certainty is that
death will come,
so he waits,
patiently.

Dead man’s bliss;
entertaining himself with
the feeling of her golden locks
in his palm.

(He is a time traveller and goes back to see her so
once in a while,
only to remind himself of
the days without this
ache.)

The better days,
he says, he wishes he
never left-r-hurting.

Dead man’s wish for
one last kiss,
her to be
His.

Goodmorning Heartache
Thank you for
welcoming me into this day.
I said; good moaning Heartache, stretch
as
much as you need,
make that blood flow through your veins
‘cause we both know you need to get up and walk again, ‘cause
you are not here to stay.

Want some breakfast, Heartache?
I made you some scrambled eggs, cause
I know how much you like ‘em, Heartache,
I even got you the juice you wanted, all for you
my
Heartache.

I’m playing with you Heartache, let’s go outside,
got us this reservation at the place you like.

Let’s have some fun, Heartache.

Let’s just fool around, and see where this takes us.

Let’s go from scars to tales,
from tales to fumes we inhale, Heartache.

My Heartache, isn’t this tiring?
Trying to make this be, let this be
a free thing, a free fall, just
you and me.

Oh Heartache, let’s just go to sleep,
let’s wander into that world and get ready
for yet another day,
just the two of us,
again, my Heartache.
Remaining the same,
distant lovers,
getting lost in distant dreams,
lost in melancholic fields.
I’m letting you go, my Heartache.

Good night and sweet dreams.

https://soundcloud.com/falkona-662376266

ROLF’s GROEP Meeting bij Gaëlle
Maandag 10 April 19:00 uur

Thuis opdracht: Denk na over wat geluk voor jou zelf betekend & hoe geluk er voor jou uit ziet.

Wat gaan we doen?
Ik ga jullie 1 voor 1 interviewen en jullie stem opnemen waarbij jullie antwoord geven op de vraag: Wat is geluk? Jullie gaan allemaal een eigen tekening maken om geluk visueel te maken.

Eindresultaat: serie gesproken tekst en serie tekeningen.

Extra: Neem je tekst (van Falkona’s avond) mee of schrijf het ter plekken uit.

Pauze: Uitje naar de Space Shuttel.

ZORG DAT JE AVOND GEGETEN HEBT! & neem eventueel eigen tekenspullen etc. mee.

Adres:
Het Koekkasteel
Berlagepad 10
3067BA
Rotterdam

Hoe kom ik daar?
Metro A of B richting Nesselande / Binnenhof uitstappen bij metro station Oosterflank - lopen 6 minuten.
Of trein naar Rotterdam Alexander en lopen.

Mochten jullie problemen hebben om het te vinden, kan ik jullie ophalen :) Je kan me bereiken op: 06-29395277

'vessel:pain=pleasure'

detach
criticise
connect

Rejection of faux reality and identity.
Separate layers that define identity and representation of the self.

acknowledge
accepte
examine

Existence as a layered human being.
Pre seeds to ability of artistic expression.

in time

Detach oneself from connotations and denotations that defines each individual layer.
Creating a decontextualised vessel, experiencing solely pleasure and pain.

obsession
fascination
weakness

Bubbel.

Ik kijk naar beneden. Van hoog in de lucht.
Mensen die lopen. Bussen die rijden.
Ik hier alleen, starend van ver.
Ik leef in mijn bubbel, verwijdert van veel.
Veel wat ik juist zo graag wel wil.
Niks lijkt echt, van zo ver weg.
Het zijn net mieren, al die lui.
Was ik maar een mier, dan was ik erbij
Ik voel me alleen, zo hoog in de lucht.
Omringd door een bubbel, een bel van zeep.
Een bubbel die zweeft door hoog in de lucht.
Mijn hand rijkt uit, en wijst naar beneden.
Probeer het te pakken, maar glijdt meteen weg.
Geen grip op de rest, niet eens op mijn bel.
Ik voel me verlaten, de wind neemt me mee.
Waar ik ook ben, ik ben er niet echt.
Ik kijk alleen toe, van hoog in de lucht.

- Thijs Meindertsma

Mahonie................................................................................Rolf

Some morning thoughts

A beginning; I hate to start a story off with ‘I’, I hate to think of myself as self-centred, only able to speak for myself. Only able to share my thoughts on subjects, putting out my screams into the thin air, hoping someone will notice.

But here I am, writing about what I hate. And I think it’s a shame to focus on the hate, instead of focussing on the love, what do I love?

I love warm sunny days; big, crowded cities; having ice cream with my friends; being surrounded by the ones I love; warm get togethers, jamming, making music and laughing; reading a good book in the sun; putting sunglasses on; long evening rides in the car with some good ol’ Frank in the background (triggering, but whatever); there are a lot of things that I love, so why not focus on that, that what makes me happy? Instead of judging myself on, eventually, hating myself.

Today is the kind of day that I become aware of the emptiness within myself, emptiness in a sense of I don’t feel like I’m able to bring some life into me, not today. My friends seem to be in the same place so it’s hard for me to reach out. I’m waiting for the sunny days, while the rain is soaking me in, I’m dripping wet, waiting for the sunny days, the sunny days.

My stomach is making weird sounds, I have been sick for a while now. There is something going on inside my body where I can’t quite put my finger on, I’m going to be twenty-three next week and I’m noticing that not everything comes naturally if you don’t put effort into it, for example being healthy. Let’s put it this way: I haven’t been able to take a good shit in two weeks. Fuck.
Thinking to myself; it must not be that hard to put yourself into a healthy routine, a routine that is good for your mind and body, that eventually leads to feeling good about yourself and your situation. I will try, forever.

It’s 12:33, a rainy Rotterdam afternoon, end of February. I have to be at my doctor’s appointment at 14:20, thinking about getting up, but I delayed it ‘till 12:45. The father of a friend of mine once said about snoozing: “You’re only screwing yourself, why get up thirty minutes later, and run to do everything very quickly, while you can just jump out right now and follow your morning routine easily, peacefully.” The way you start off in the morning, the way you begin your day is essential.
A show on MTV once said: “Procrastination is like masturbation, you’re only screwing yourself.” This one has become my life-mantra, I still do not practice it, but I believe, that’s all I have right now, faith in that one day I will conquer this battle of everlasting procrastination. This battle with my-self.

Speaking of everlasting procrastination, one of my fears; Waking up at eighty-something, knowing that I just pushed and delayed everything, waiting for something, someone, instead of enjoying right now, living right now, breathing right now, being right now, loving right now.

Right now is the time, right now is the moment, make the fucking best of it.

12:41, I’m getting up.